วันนี้มีนิทานจะมาเล่าอีกเรื่องจ้า :)
จริงๆเรื่องนี้แม่เล่าให้ฟังนานแล้วล่ะ..
พร้อมๆกับเรื่อง
คนตาบอดกับตะเกียงว่าจะเขียนหลายรอบแล้วก็ไม่ได้เขียนซักที..
เรื่องมีอยู่ว่า..
หลวงพ่อถามว่า ถ้ามีหมาเน่าลอยน้ำมาติดที่หน้าบ้าน เราจะทำยังไง
ทุกคนก็บอกว่าเอาไม้เขี่ยมันออกไป..
เขี่ยเสร็จแล้ว หมาเน่าลอยไปแล้ว ไม้นั้นเราทำยังไง..
ก็ต้องโยนทิ้งไปใช่มะ..
หลวงพ่อบอกว่า นั่นแหละ..
มีคนบางพวก ไม่ยอมทิ้งไม้เขี่ยหมาเน่านั้นทิ้งไปเฉยๆ
ไม่รู้เสียดายอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าเหม็นแต่ก็หยิบกลับขึ้นมาดมอยู่เรื่อยไม้เขี่ยหมาเน่าๆเหม็นๆน่ะ..
เรื่องที่หลวงพ่อเล่าจบแค่นี้แหละ..
เป็นปริศนาธรรมให้เอามาคิดต่อ..
เห็นด้วยไม๊.. คนที่รู้ทั้งรู้ว่าไม้เหม็นแต่ก็ยังเก็บมาดมอยู่ได้เนี่ย.. ไม่โง่ก็โรคจิตนะ ^^;
- : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : -
เคยเป็นบ้างไม๊ เวลามีใครมาทำให้เราโกรธ
จนเรื่องต่างๆ เหตุต่างๆที่ทำให้เราโกรธมันดับไปหมดแล้ว
แต่เราก็ยังเก็บมาคิดมาแค้นอยู่นั่นแหละ..
ไม่รู้เสียดายอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าทำให้เป็นทุกข์ แต่ก็เก็บความคิดแค้นมาเผาใจอยู่เรื่อยๆ
หรือไม่ต้องเรื่องโกรธก็ได้.. อาจจะเป็นว่ามีเรื่องอะไรที่มันผ่านไปแล้ว..
แต่ก็ยังเก็บโน่นเก็บนี่มาคิดมากังวลมาเสียใจอะไรก็แล้วแต่..
เราคนนึงล่ะที่เคยเป็น แล้วเราว่าทุกคนก็คงเคยเป็นแหละ
คราวหลังถ้าเป็นอีกลองบอกตัวเองสิว่า..
แน่ะ.. หยิบไม้เขี่ยหมาเน่ามาดมอีกแล้วนะเรา..
คนที่รู้ทั้งรู้ว่าไม้เหม็นแต่ก็ยังเก็บมาดมอยู่ได้เนี่ย.. ไม่โง่ก็โรคจิตนะ ดูซิว่ายังจะอยากเก็บไม้เหม็นๆไว้ดมอีกไม๊ :)
